Ka disa pyetje sipërfaqësore, që mund të bëhen për momentin. Një: pse ta lëmë një ekip arab të luajë një kompeticion evropian? Dy: Për kë ia vlen “fair play financiar”? Tre: pse klubet me të njëjtën pronësi tani janë në gjendje të luajnë në gara? Të dyja dhe të tria si pyetje janë të lidhura ngushtë.
Në korrik, presidenti Ceferin “zhdoganoi” efektivisht klubet “e afërm”, ku të afërmit nënkuptojnë se mbahen nga e njëjta dorë (kokë), se mund të konkurrojnë kundër njëri-tjetrit. Ashtu si me Leipzig dhe Salzburg, ligji u bë dhe zgjidhja u gjet. Këtu nuk ka as mashtrim, thjesht është kapërcyer nga ngjarjet dhe zgjedhjet e atyre që vendosin.
Në të njëjtën mënyrë do të veprohet edhe me “fair play financiar”, nëse do të jetë realisht nevoja. Gjithashtu sepse, siç u shpjegua disa herë, kjo është e padobishme. I fortë me të dobëtit, i dobët me të fortët, sepse UEFA dëshiron të përjetësojë veten si të gjitha organet politike në planet, përfshirë FIFA-n.
Pra, nëse UEFA do të donte të përfshinte një skuadër arabe (ose më shumë), atëherë do të anulonte “fair play financiar”. Ose, si në “Fermën e Kafshëve “të Orwellit, do të ketë kafshë me më shumë të drejta dhe të tjera me më pak.
Pra, pyetja e vërtetë që duhet të bëjnë të gjithë është: sa kushton UEFA? A ka një çmim? Sepse nuk ka dyshim që një ndërhyrje nga bota arabe do të sillte atë dimension që nuk e ka sot në aspektin futbollistik. Një ndeshje mes Al Hilal dhe Al Shabab ka të ngjarë të tërheqë një numër minimal shikuesish. Tani po shikojmë drejtpërdrejt disa ndeshje të ligës arabe.
Atmosfera është e njëjtë si kur luante Chievo Verona, fjala vjen, pra një stadium kryesisht bosh, që u mbush vetëm kur pati ndeshje kundër emrave të mëdhenj. E njëjta gjë për Sassuolo, në përgjithësi. Sassuolo dhe Chievo e meritonin të qëndronin atje për merita sportive.
Ato fitojnë kampionate, mbërrijnë në Serie A, investojnë. Sigurisht, bukuria e një “San Nicola” të mbushur plot është diçka tjetër, por çështja e stadiumeve është gjithmonë në qendër, sepse publiku është një pjesë integrale e shfaqjes.
Duke iu rikthyer temës së mëparshme: është e vërtetë që transfertat ndërkontinentale çdo një ose dy javë do të ishin stresuese, por nga ana tjetër, UEFA do t’i jepte Arabisë Saudite futbollin evropian edhe më shumë se tani. Lojtarët shkojnë të gjithë atje tani, por shfaqja është ajo që është, edhe sepse ne kujdesemi më shumë për një përballje Manchester United-Liverpool se sa Al Ahli-Al Nassr, fjala vjen.
Është çështje pozicionimi. Manchester City është bërë i rëndësishëm pas 15 vitesh përpjekje dhe fitoi Ligën e Kampionëve, duke marrë një dimension global, sepse të gjithë e shikojnë Champions League. Të gjithë duan të shohin më të mirët në botë, po, por ka një markë pas saj. Asgjë nuk ndërtohet brenda natës, e ka dëshmuar qartë PSG-ja.
Miliardat nga Katarit nuk janë përkthyer dot në fitimin e Champions-it nga parizienët. Kush e di sa para shpenzohen për të arritur një xhiro qoftë edhe një miliard në vit. Janë investime dhe kjo është mirë, por këtu UEFA duhet të kuptojë nëse jeta e saj e ka një çmim apo jo. Sigurisht që ka, por ekziston mundësia për të luftuar për mbijetesën ose për të dhënë gjithçka.
Duke qenë se në fillim është një “wild card”, hapi i dytë është t’ia dorëzosh paketën atij që ofron më shumë, edhe pse vetë UEFA është një shoqatë jofitimprurëse. Ata që kanë përfitimet duan të vazhdojnë t’i mbajnë ato, siç shihet në luftën me Superligën Europiane.
Aty, megjithatë, ishte një shfaqje e drejtuesve të disa klubeve që pretendonin diçka për pasuri, këtu vizioni i një grupi ultra-miliarderësh që mund ta blejnë atë, UEFA-n, për aq kohë sa është në shitje.
Në realitet tashmë ka ndodhur që të futen agjentë të jashtëm, sepse janë të përshtatshëm për UEFA-n, se thyejnë diktatet e “fair play financiar”, për të lavdëruar më pas pronarët. Siç ndodhi me Al Khelaifi, tani president i ECA-s (Shoqatës së Klubeve Europiane). Do të thotë se paratë kanë rëndësi dhe jo pak.
Por kini kujdes, ka një skenar tjetër, aktualisht absolutisht i shpikur, që mund të lindë. Arabët vendosin të bëhen drejtorë të një lige globale, me klube të ndryshme në vende të ndryshme të botës, ndoshta me konferenca në stilin e plotë të NBA-së. Kampionat për të vendosur se kush shkon në “play off”, argëtim i pastër.
Në atë pikë, investimi në klube shumë më tepër se sa është e gatshme të bëjë UEFA, duke marrë më të mirën nga fusha të ndryshme, duke garantuar më shumë hyrje “meritokratike” për kampionatet rajonale. Shembull: Real Madrid, Barcelona, Sevilla dhe Atletico Madrid për Spanjën do të kishin vende të garantuara. Inter, Milan, Juventus, Napoli, Roma apo Lazio për Italinë.
Bayern Munich, Borussia Dortmund, Leipzig për Gjermaninë. Porto, Benfica dhe Sporting për Portugalinë. Boca Juniors, River Plate për Argjentinën. Dhe kështu me radhë. Krijimi i tre-katër konferencave me 16-18 ekipe, që më pas të çojnë në finale, mund të shërbejnë si një ligë kolegji e UCLA. Dhe padyshim duke përfshirë një grup me klube arabe, ndoshta të përzier me disa evropiane.
Në atë pikë, nuk do të kishte nevojë as për kampionatet kombëtare për ekipet “wild card”, sepse NBA do t’i gëlltiste të gjitha. Atje nuk ka “fair play financiar”, nuk ka kufizime, përveç ndoshta një kufiri pagash dhe një kampionati të madh botëror, me mundësinë që ata që fitojnë titullin “rajonal” të luajnë në Kupën e re të Kampionëve të Botës.
Kështu UEFA nuk do të bëhej më qendra e botës, por periferia e perandorisë. Skenari është absolutisht i shpikur, e përsëris. Por nuk do të duhet shumë kohë që dikush të mendojë për këtë, herët a vonë…