Ish-ylli i Interit, Adriano, ka shkruar një pjesë prekëse ku rrëfen historinë e tij si ‘zhgënjimi më i madh i futbollit’, pasi karriera e tij e shkëlqyer u zhyt në “pije deri në harresë” në favelat e Brazilit.
Sulmuesi debutoi për Interin në moshën 19 vjeç dhe menjëherë u konsiderua si një yll në rritje, me forcën dhe aftësitë për të qenë trashëgimtar i Ronaldos si në klub, ashtu edhe në nivel kombëtar me Brazilin. Ai fitoi pseudonimin L’Imperatore – Perandori – dhe kaloi disa periudha huazimi te Fiorentina dhe Parma, por gjithçka përfundoi në mënyrë tragjike.
Tani, në moshën 42 vjeçare, Adriano ka shkruar historinë e tij për The Players’ Tribune, duke e paraqitur si një letër dashurie për vendlindjen e tij, favelat e varfra të Rio de Janeiro.
“Shumë njerëz nuk kuptonin pse braktisa lavdinë e stadiumeve për t’u ulur në lagjen time të vjetër, duke pirë deri në harresë. Sepse në një moment doja ta bëja, dhe kjo është një lloj vendimi të cilit është e vështirë t’i kthehesh mbrapsht.”
Adriano kujton darkën e Krishtlindjes në shtëpinë e shokut të skuadrës Clarence Seedorf, ku ndiente aq shumë mall për shtëpinë sa që u kthye në apartamentin e tij dhe piu një shishe të tërë vodka ndërsa qante.
Gjendja e tij u përkeqësua kur ra në një depresion të thellë pas vdekjes së papritur të babait të tij në 2004 dhe më pas humbi për disa ditë.
“Kur ‘iku’ nga Interi dhe la Italinë, shkova të fshihesha këtu. Shëtita nëpër kompleks për tre ditë. Askush nuk më gjeti. Rregulli i parë i favelës. Mbaj gojën mbyllur. Mendon se dikush do të më tregonte? S’ka asnjë spiuni këtu, vëlla.”
“Shtypi italian çmendej. Policia e Rios bëri madje një operacion për të më ‘shpëtuar’. Thanë se isha rrëmbyer. Je duke bërë shaka, apo jo? Mendon se dikush këtu do të më bëjë dëm … mua, një fëmijë favela.”
Ata nuk e kuptuan pse shkova në favelë. Nuk ishte për pije, gra, aq më pak për drogë. Ishte për lirinë. Ishte sepse doja paqe. Doja të jetoja. Doja të isha njerëzor përsëri. Vetëm pak.”
Ai përfundimisht pranon se ishte i detyruar të merrte këto vendime dhe ndjehet i “respektuar” në favela, edhe pas stigmës si “shpenzimi më i madh i futbollit.”
“Më pëlqen fjala shpenzim. Jo vetëm për tingullin e saj, por sepse jam i obsesionuar me shpërdorimin e jetës sime. Jam mirë kështu, në shpërdorim të vrullshëm. E shijoj këtë stigmë.
“Nuk më pëlqen t’u jap shpjegime të tjerëve. Por ja një shpjegim. Pij sepse nuk është e lehtë të jesh një premtim që mbetet në borxh. Dhe bëhet edhe më keq në moshën time.”